Η ώρα ήταν περίπου 6. Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα Τετάρτης, στα Πετράλωνα. Οι δρόμοι σκοτεινοί, οι οδηγοί απρόσεχτοι, τα βλέμματα των ανθρώπων, απρόσωπα. Πόσο συνηθισμένοι είμαστε στην «ασχήμια» που μας περιβάλλει; Και γιατί δεν κάνουμε τίποτα για να την πετάξουμε απ’ την καθημερινότητα μας;

Με τα ρητορικά αυτά ερωτήματα να μου τρυπάνε το κεφάλι, άρχισα να κατεβαίνω την Κυκλώπων, κατευθυνόμενος προς το σταθμό του ΗΣΑΠ. Λίγο πριν βγω στη Θεσσαλονίκης, το μάτι που έπεσε πάνω σ’ ένα παλιό, μεγάλο, κίτρινο κτίριο. Καμία υπηρεσία θα είναι, σκέφτηκα. Περπατώντας λίγο πιο κάτω, η ουρά που είχε σχηματιστεί στην είσοδο με έκανε να το ξανασκεφτώ. Ποια υπηρεσία λειτουργεί τα απογεύματα; Μήπως είναι χώρος για εκδηλώσεις; Σε δευτερόλεπτα, η όψη του μεγάλου προαυλίου, πρόδωσε τη φύση του κτιρίου. Η επιβεβαίωση ήρθε με την ανάγνωση της ταμπέλας «76ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών». Αλλά, γιατί είναι ανοιχτό τέτοια ώρα;

Προτού κάνω εικασίες, με προλαβαίνει η ερώτηση μιας βιαστικής κυρίας. «Είστε κι εσείς για το χορό;». «Ποιο χορό;», της απαντάω απορημένος. «Ελάτε μέσα», μου λέει, «έχει ακόμα κάποιες διαθέσιμες θέσεις αν θέλετε». Με πλήρη άγνοια για τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, αλλά με ενδιαφέρον και περιέργεια πλησίασα προς την είσοδο. Ένας μεσήλικας, γεροδεμένος άνδρας στεκόταν στην πόρτα και οδηγούσε με το χέρι του στην απέναντι αίθουσα μια ομάδα δέκα – δεκαπέντε ανδρών και γυναικών, μεταξύ των οποίων και δύο κυρίες καθισμένες σε αναπηρικό αμαξίδιο. Κάποιοι ήταν διαφορετικής καταγωγής, ενώ κάποιοι άλλοι έδειχναν να γνωρίζονται για πρώτη φορά μεταξύ τους, κάνοντας τις πρώτες συστάσεις. «Έτοιμοι για χορό;», φωνάζει μια νεαρή κοπέλα, που τους καλωσόρισε στην αίθουσα. «Έτοιμοι», απαντούν και σύσσωμοι κατευθύνονται προς διαφορετικές γωνίες του χώρου.

«Είναι το πρόγραμμα Ανοιχτά Σχολεία, δεν το ξέρετε;», μου απαντάει ο ψηλός, γεροδεμένος κύριος της εισόδου, όταν του ζητώ να μου εξηγήσει γιατί το σχολείο είναι ανοιχτό. Στη σύντομη κουβέντα μας, μαθαίνω πολλά περισσότερα απ’ όσα περίμενα να μάθω. Μάλλον, για να το θέσω καλύτερα. Πολύ περισσότερα απ’ όσα περίμενα να έχει προβλέψει ο Δήμος για τη γειτονιά μου και για μένα.

Για 3η χρονιά, λοιπόν, ο δήμος Αθηναίων υλοποιεί το πρόγραμμα «Ανοιχτά Σχολεία», μια πρωτοβουλία που σκοπό έχει να μετατρέψει 25 σχολικά κτίρια της πόλης σε ζωντανά κύτταρα της γειτονιάς, ανοίγοντας τα προαύλια και γεμίζοντας τις αίθουσες με δράσεις, τις οποίες μάλιστα προσφέρει χωρίς κανένα κόστος. Αποκλειστικός δωρητής αυτού, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ενώ τον συντονισμό της πρωτοβουλίας έχει το Athens Partnership.

Παρατηρώ μια αφίσα με τις δράσεις που φιλοξενεί το σχολείο, κρεμασμένη σ’ έναν πράσινο πίνακα ανακοινώσεων. «Μουσικοκινητική αγωγή για ενήλικες», «μαγειρικό εργαστήρι για παιδιά», μέχρι και «μαθήματα ελληνικών για μετανάστες και πρόσφυγες». Πλησιάζοντας προς το παράθυρο βλέπω ένα μεγάλο φωτεινό προαύλιο. Μια ομάδα εφήβων παίζει ποδόσφαιρο, πέντε κορίτσια δημοτικού στην γωνία παίζουν σχοινάκι, ενώ δυο μαμάδες κάθονται στο παγκάκι, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Το προαύλιο περιστοιχίζεται από πολυκατοικίες και αν το παρατηρήσεις λίγο καλύτερα, η όλη εικόνα παραπέμπει περισσότερο σε πλατεία ή σε μια μεγάλη αυλή, παρά σε σχολικό προαύλιο.

Εν τω μεταξύ στο μάθημα χορού το κέφι έχει ανάψει. Λάτιν ρυθμοί κατακλύζουν την αίθουσα, δύο ηλικιωμένες κυρίες λικνίζονται σαν άλλες έφηβες σε καλοκαιρινό πάρτι αποφοίτησης, ενώ την παράσταση κλέβει ένα χορευτικό ζευγάρι όπου η ντάμα χορεύει στις μύτες των ποδιών της και ο καβαλιέρος της κουνά τους ώμους του καθισμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο. Τελικά, το «χώρος δημιουργίας για όλους» που κοσμεί σαν λογότυπο την αφίσα, είναι αλήθεια.

Κατηφορίζοντας προς τον ΗΣΑΠ, επισκέπτομαι την ιστοσελίδα του προγράμματος. Η λίστα δράσεων, καλύπτει όλα τα γούστα: από Yoga, μαθήματα θεάτρου, εργαστήρια εικονογράφησης και εικαστικών, μέχρι μαθήματα Photoshop, Ρομποτικής και Πινγκ Πονγκ. Και τώρα που το σκέφτομαι, μήπως η Αθήνα είναι λίγο πιο όμορφη;

Πηγή: www.elculture.gr