2/3/2018 |Monopoli.gr

Για τον Simone Mongelli το να χρησιμοποιεί τους ήχους του σώματος του, ως κρουστό, και της φωνής του, ως μελωδικό όργανο, προκειμένου να παράγει μουσική, είναι κάτι συνηθισμένο. Για όλους τους υπόλοιπους που το ακούν ή το βιώνουν στα μαθήματα που παραδίδει, είναι απλά κάτι τουλάχιστον εντυπωσιακό.

Ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης που παντρεύει τον ήχο του σώματος με την παράδοση, γεννήθηκε στο Μιλάνο, σπούδασε “Εθνομουσικολογία” στο Πανεπιστήμιο της Bologna και η αγάπη του για τα κρουστά της Μεσογείου τον οδήγησαν στην Ελλάδα. Με το “ethno-jazz-rock” συγκρότημα του “Juba Lane” κατάφερε να κερδίσει ένα πανιταλικό jazz διαγωνισμό, με τον Stefano Bollani στην επιτροπή και έκτοτε έχει βρεθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου, από τη Γαλλία και τη Βοσνία, μέχρι την Παλαιστίνη και τις ΗΠΑ, παρουσιάζοντας τα πρωτοποριακά project του, που συνδυάζουν ρυθμό και κίνηση, μουσική και θέατρο, χωρίς κανένα άλλο μέσο, εκτός από το ίδιο το ανθρώπινο σώμα.

Αυτή την περίοδο, ο παλμός της καλλιτεχνικής του έκφρασης χτυπά σ’ ένα δημόσιο σχολείο της Αθήνας, εκεί όπου κάθε Τρίτη απόγευμα, Αθηναίοι από 18 μέχρι… 68 χρονών γεμίζουν με δημιουργία τον ελεύθερο χρόνο τους μαθαίνοντας πώς κανείς μπορεί να φτιάξει μουσική μόνο με την φωνή, τα παλαμάκια και τα πόδια που χτυπάνε το έδαφος.

Πώς βιώνεις την εμπειρία σου στα Ανοιχτά Σχολεία του δήμου Αθηναίων; Είναι ένα από τα αγαπημένα project του Δήμου που έχει αγκαλιάσει θερμά ο κόσμος το τελευταίο διάστημα…

Μου αρέσει πολύ! Νομίζω είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι τα δημόσια σχολεία βρήκαν έναν τρόπο να φιλοξενούν δωρεάν δραστηριότητες που τα κρατούν ανοιχτά και δημιουργικά όλη την ημέρα. Έτσι αυτοί οι χώροι αξιοποιούνται για την γειτονιά πέρα από τη βασική τους χρήση και γίνονται ένα σημείο αναφοράς για τους κατοίκους, με τους οποίους και εμείς φτιάχνουμε μια διαφορετική σχέση: είναι σαν να πάμε εμείς οι ίδιοι «σπίτι» τους, για να παρουσιάσουμε την δουλειά μας.

Πόσο γνωστό είναι το κίνημα της Body Music στην Ελλάδα;

Όχι πάρα πολύ, ακόμα, αλλά σίγουρα πολύ περισσότερο από όσο ήταν λίγα χρόνια πριν. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στα μαθήματα, καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται για να εντάσσουν αυτό το στοιχείο στα έργα τους, είτε σαν συνεργασία είτε ξεκινώντας οι ίδιοι να ασχολούνται, και υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον ως προς την εκπαιδευτική εφαρμογή αυτής της τεχνικής, σε διάφορα επίπεδα.

Με το άλμπουμ σου «Bodyterranean» άνοιξες έναν καινούργιο δρόμο στη μουσική και τους ήχους που έχουμε συνηθίσει να ακούμε. Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία; Είχε την ανταπόκριση που περίμενες;

Ήταν πολύ ωραία και δημιουργική εμπειρία, αλλά σίγουρα με μερικές δυσκολίες. Όπως είπες, ήταν αρκετά καινούριος δρόμος, οπότε ήταν και κάπως δύσβατος, όπως είναι φυσιολογικό. Είχαμε κυρίως τεχνικούς προβληματισμούς, όσον αφορά την ηχογράφηση και την επεξεργασία του ήχου, εφόσον επρόκειτο για κάτι καινούριο τόσο για μένα όσο και για τους ηχολήπτες με τους οποίους συνεργάστηκα. Όλη αυτή η διαδικασία, βέβαια, ήταν πολύ δημιουργική, με την ευχαρίστηση του να ξεπεράσουμε βήμα βήμα τις διάφορες δυσκολίες και να μάθουμε πολλά. Γενικά είμαι ευχαριστημένος από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, και θα έλεγα ότι υπάρχει μία πολύ θετική ανταπόκριση από το κοινό, εξειδικευμένο ή μη.

Τι σε εξιτάρει στην παραδοσιακή μουσική, την οποία μελέτησες για καιρό;

Την μελετάω ακόμα. Ειδικά η ελληνική μουσική, που έχει τόσο μεγάλο πλούτο, είναι μία συνεχής ανακάλυψη. Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το είδος είναι ότι κρατάει κατά κάποιο τρόπο την γνησιότητα της έκφρασης, κάτι που για μένα είναι θεμελιώδες σε οποιαδήποτε τέχνη. Σε μια εποχή καταναλωτισμού & προϊόντων, είναι πολύ σπάνιο να υπάρξει στην μουσική βιομηχανία. Θεωρώ ότι η εσωτερική έκφραση, και όχι η παρασκευή προϊόντων, είναι η κινητήρια δύναμη της τέχνης, αυτό που την κάνει τόσο σημαντική, θα έλεγα αναγκαία, για τον άνθρωπο. Γι’αυτό τον λόγο, και στο Bodyterranean, δούλεψα με υλικό από την ελληνική παράδοση, όπως και από την Νοτιοιταλική.

Η όλη διαδικασία του Body Music φαίνεται να λειτουργεί μ’ έναν τρόπο σαν «ψυχοθεραπεία» για αυτόν που τη βιώνει. Παράγοντας μουσική με το ίδιο σου το σώμα, ανακαλύπτεις περισσότερα και για τον εαυτό σου;

Χωρίς καμία αμφιβολία. Είναι ένας ωραίος, δημιουργικός και διασκεδαστικός τρόπος για να δουλέψει κανείς την σχέση με το σώμα του, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για την συνολική ψυχοσωματική ισορροπία κάθε ανθρώπου. Το έχω βιώσει ο ίδιος πάνω μου. Δουλεύοντας και μελετώντας έχω ανακαλύψει πόσο δυνατό και άμεσο εκπαιδευτικό εργαλείο μπορεί να είναι το σώμα όταν το χρησιμοποιείς σαν μουσικό όργανο, αφού σε βάζει στην διαδικασία να (ξανα)ανακαλύψεις την σωματική διάσταση του εαυτού σου, η οποία αποτελεί, με την πνευματική και την συναισθηματική, ένα αναπόσπαστο σύνολο.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Καταρχάς θέλω να ταξιδέψω με την τελευταία μου παράσταση, το Bodyterranean – the show, βασισμένη στο άλμπουμ που προαναφέραμε, η οποία έκανε την πρεμιέρα της πριν λίγους μήνες στην Αθήνα, με μεγάλη προσέλευση κοινού και πολύ καλές κριτικές. Πρόκειται για μία μουσικο-θεατρική παράσταση χωρίς μουσικά όργανα, μόνο με σώματα, φωνές, κίνηση, με τα τραγούδια του άλμπουμ να ζωντανεύουν επί σκηνής.
Κατά τα άλλα έχω διάφορα ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για συναυλίες και μαθήματα, είτε με όργανα είτε όχι: θα είμαι στην Ιταλία και στην Ελβετία, όπως και στο πολύ ωραίο και μεγάλο μαθητικό φεστιβάλ μουσικών σχολείων στην Ξάνθη, τον Απρίλιο, όπου με τους συνεργάτες μου θα δώσουμε ένα σεμινάριο για τραγούδια της Κάτω Ιταλίας, για σώματα και φωνές.